Strona:PL Bolesław Prus - Lalka Tom2.djvu/216

niał, sposępniał, zdziczał... Ale nie narzekał. Raz tylko, kiedy mu powiedziano, że dla takich jak on, niema tu miejsca, szepnął:
 — Oszukano mnie...
 W tym czasie umarł Jaś Mincel. Wdowa pogrzebała go po chrześcijańsku, przez tydzień nie wychodziła ze swych pokojów, a po tygodniu zawołała mnie na konferencyą.
 Myślałem, że będziemy mówili z nią o interesach sklepowych, tembardziej, że spostrzegłem butelkę dobrego węgrzyna na stole. Ale pani Małgorzata ani zapytała o losy sklepu. Zapłakała na mój widok, jakbym jej przypomniał tydzień temu pochowanego nieboszczyka, i nalawszy mi wina spory kieliszek, rzekła jękliwym głosem.
 — Kiedy zgasł mój anioł, myślałam, że tylko ja jestem nieszczęśliwa...
 — Co za anioł? — spytałem nagle. — Może Jaś Micel?... Pozwoli pani, że choć byłem szczerym przyjacielem nieboszczyka, nie myślę jednak nazywać aniołem osoby, która nawet po śmierci ważyła ze dwieście funtów...
 — Za życia ważył ze trzysta... słyszałeś pan? — wtrąciła niepocieszona wdowa. Wtem znowu zasłoniła twarz chustką i rzekła, szlochając:
 — O! Pan nigdy nie będziesz miał taktu, panie Rzecki... O! co za cios... Prawda, że nieboszczyk, dokładnie mówiąc, nigdy nie był aniołem, osobliwie w ostatnich czasach, ale zawsze stra-