Strona:PL Bolesław Prus - Lalka Tom2.djvu/217

szne spotkało mnie nieszczęście... Nieopłakane, niepowetowane!...
 — No, przez ostatnie pół roku...
 — Co pan mówisz — pół roku?... — zawołała. Nieszczęśliwy mój Jaś był ze trzy lata chory, a z ośm... Ach, panie Rzecki! iluż nieszczęść w małżeństwie jest źródłem to okropne piwo... Przez ośm lat, panie, jakbym nie miała męża... Ale coto był za człowiek, panie Rzecki!... dziś dopiero czuję cały ogrom mego nieszczęścia...
 — Bywają większe — odważyłem się wtrącić.
 — O tak! — jęknęła biedna wdowa. — Ma pan zupełną racyą, bywają większe nieszczęścia. Ten naprzykład Wokulski, który podobno już wrócił... Czy prawda, że dotychczas nie znalazł żadnego zajęcia?
 — Najmniejszego.
 — Gdzież jada? Gdzie mieszka?...
 — Gdzie jada?... Nie wiem nawet czy wogóle jada. A gdzie mieszka?... Nigdzie.
 — Okropność! — zapłakała pani Małgorzata. — Zdaje mi się — dodała pochwili — że spełnię ostatnią wolę mego kochanego nieboszczyka, jeżeli poproszę pana, ażebyś...
 — Słucham panią.
 — Ażebyś dał mu mieszkanie u siebie, a ja będę wam przysyłać na dół po dwa obiady, dwa śniadania...