Strona:PL Bolesław Prus - Lalka Tom2.djvu/228

 — A gałgany!... a nicponie!... a masz!... a masz!...
 Drzwi otwarte, we drzwiach jakaś jejmość w nieco białym kaftaniku, wali troje dzieci rzemieniem, aż świszcze.
 — Przepraszam — mówię — czy nie przeszkadzam?...
 Na mój widok dzieci rozpierzchły się w głąb mieszkania, a jejmość w kaftaniku, chowając za siebie rzemień, zapytała zmieszana:
 — Czy nie pan gospodarz?...
 — Nie gospodarz, ale... przychodzę w jego imieniu do szanownego małżonka pani... Jestem Rzecki...
 Jejmość chwilę przypatrywała mi się z niedowierzaniem, nareszcie rzekła:
 — Wicek, biegnij do składu po ojca... A pan może pozwoli do saloniku...
 Między mną i drzwiami wymknął się obdarty chłopak i, dopadłszy schodów, począł zjeżdżać na poręczy na dół. Ja zaś, zażenowany, wszedłem do saloniku, którego główną ozdobę stanowiła kanapa, z wyłażącem na środku włosieniem.
 — Oto los rządcy — odezwała się pani, wskazując mi niemniej obdarte krzesło. — Mąż mój służy nibyto bogatym panom, a gdyby nie chodził do składu węgli i nie przepisywał u adwokatów, nie mielibyśmy co włożyć w usta. Oto nasze mie-