Strona:PL Bolesław Prus - Lalka Tom2.djvu/244

ekscentryczna. Umie być pobożną i zawziętą, pokorną i ordynaryjną...
 — Cóżto za kobieta, panie Wirski? — spytałem. — To niezwykła kobieta, panie...
 — Jak wszystkie histeryczki — mruknął eks-obywatel. — Straciła córeczkę, mąż ją porzucił... Same awantury!...
 — Pójdziemy do niej, panie — rzekłem, schodząc na drugie piętro. Czułem w sobie takie męstwo, że baronowa nietylko nie trwożyła mnie, lecz prawie pociągała.
 Ale kiedy stanęliśmy podedrzwiami i rządca zadzwonił, doznałem kurczu w łydkach. Nie mogłem ruszyć się z miejsca i tylko dlatego nie uciekłem. W jednej chwili opuściła mnie odwaga, przypomniałem sobie sceny z licytacyi...
 Obrócił się klucz w zamku stuknęła zasówka, i w uchylonych drzwiach ukazała się twarz niestarej jeszcze dziewczyny, ubranej w biały czepeczek.
 — A ktoto? — spytała dziewczyna.
 — Ja, rządca.
 — Czego pan chce?
 — Przychodzę z pełnomocnikiem właściciela.
 — A ten pan czego chce?
 — Ten pan jest właśnie pełnomocnikiem.
 — Więc jak mam powiedzieć?...
 — Powiedz pani — odparł już zirytowany rządca — że przychodzimy pogadać o lokalu...
 — Aha!