Strona:PL Bolesław Prus - Lalka Tom2.djvu/261

czekajcie!“ — myślę i, przybrawszy bardzo surowy wyraz twarzy, odezwałem się:
 — Panie dawno mieszkają w tym domu?
 — Pięć lat... — odpowiada pani Stawska, rumieniąc się jeszcze mocniej. Jej matka aż drgnęła na fotelu.
 — Ile panie płacą?
 — Dwadzieścia pięć rubli miesięcznie... — szepnęła młoda pani. Jednocześnie pobladła, zaczęła skubać sukienkę i, zpewnością mimowoli, rzuciła na Wirskiego takie błagalne spojrzenie, że... że gdybym był Wokulskim, zarazbym się o nią oświadczył...
 — Jesteśmy — dodała jeszcze ciszej — jesteśmy winne panom za lipiec...
 Zachmurzyłem się, jak Lucyper, i nabrawszy tyle tchu, ile było powietrza w mieszkaniu, rzekłem:
 — Nic panie nie są nam winne do... do października... Właśnie Stach... to jest, pan Wokulski pisze mi, że: to istny rozbój brać 300 rubli za trzy pokoje na tej ulicy. Pan Wokulski nie może pozwolić na podobne zdzierstwo i kazał mi zawiadomić panie, że ten lokal od października będzie do wynajęcia za 200 rubli. A jeżeli panie nie życzą sobie...
 Rządca aż posunął się wtył z fotelem. Staruszka złożyła ręce, a pani Stawska patrzyła na mnie wielkiemi oczyma. Oto dopiero oczy!... i jak