Strona:PL Bolesław Prus - Lalka Tom2.djvu/289

 — Niech pan raczy zostawić swój adres — odpowiedział Wokulski.
 — Władam czterema językami, mam znajomości w świecie artystycznym, literackim, naukowym i przemysłowym...
 — W tej chwili nie mogę panu dać odpowiedzi — przerwał Wokulski.
 — Mam zgłosić się, czy czekać na pańskie wezwanie? — spytał gość.
 — Tak, odpowiem panu listownie.
 — Polecam się pamięci — odparł gość. Wstał z krzesła i ukłoniwszy się, wyszedł.
 Lokaj przyniósł drugi bilet i niebawem ukazał się drugi gość. Byłto człowiek pulchny i rumiany i wyglądał na właściciela sklepu bławatnego. Kłaniał się na całej przestrzeni ode drzwi do stołu.
 — Co pan każe? — spytał Wokulski.
 — Jakto, nie odgadł pan, przeczytawszy nazwisko Escabeau?... Hanibal Escabeau?... — zdziwił się przybyły. — Karabin Escabeau daje 17 strzałów na minutę; ten zaś, który będę miał honor zaprezentować panu, wyrzuca 30 kul...
 Wokulski miał tak zdziwioną minę, że Hanibal Escabeau sam począł się dziwić.
 — Sądzę, że nie omyliłem się? — spytał gość.
 — Omylił się pan — odparł Wokulski. — Jestem kupcem galanteryjnym i karabiny nic mnie nie obchodzą.