Strona:PL Bolesław Prus - Lalka Tom2.djvu/290

 — Mówiono mi jednak... poufnie... — rzekł z naciskiem Escabeau — że panowie...
 — Źle pana poinformowano.
 — Ach, w takim razie przepraszam... To może być pod innym numerem... — mówił gość, cofając się i kłaniając.
 Nowy występ błękitnego fraka i białych spodni i nowy gość; tym razem mały, szczupły, czarny, z niespokojnem wejrzeniem. Ten prawie przybiegł do stołu, padł na krzesło, obejrzał się na drzwi, i przysunąwszy się do Wokulskiego, zaczął przyciszonym głosem:
 — Pewnie dziwi to pana, ale... rzecz jest ważna... zbyt ważna... W tych dniach zrobiłem olbrzymie odkrycie co do rulety... Trzeba tylko 6 do 7-miu razy dublować stawkę...
 — Wybaczy pan, ale ja się tem nie zajmuję — przerwał mu Wokulski.
 — Nie ufa mi pan?... To całkiem naturalne... Ale mam właśnie przy sobie małą ruletę... Możemy spróbować...
 — Przepraszam pana, w tej chwili nie mam czasu.
 — Trzy minuty, panie... minutkę...
 — Ani pół minuty.
 — Więc kiedyż mam przyjść? — pytał gość z miną bardzo zdesperowaną.
 — W każdym razie nieprędko.