Strona:PL Bolesław Prus - Lalka Tom2.djvu/326

 — Nie obrazisz się, profesorze? — spytał — jeżeli...
 — Jeżeli dasz mi na fiakra?... Nie. Wszakże zgóry powiedziałem ci, że jestem żebrakiem i kto wie, czy nie najnędzniejszym w Paryżu?...
 Wokulski podał mu sto franków.
 — Daj spokój — uśmiechnął się Geist — wystarczy dziesięć... Kto wie, czy jutro nie dasz mi stu tysięcy... Duży masz majątek?...
 — Około miliona franków.
 — Milion! — powtórzył Geist, chwytając się za głowę. — Za dwie godziny wrócę tu. Bodajbym stał ci się tak potrzebny, jak ty mnie jesteś...
 — W takim razie może pozwolisz, profesorze, do mego numeru na trzecie piętro. Tu lokal urzędowy...
 — Wolę, wolę na trzecie piętro... Za dwie godziny będę — odparł Geist i szybko wybiegł z pokoju.
 Po chwili ukazał się Jumart.
 — Wynudził pana stary — rzekł do Wokulskiego — co?...
 — Cóżto za człowiek? — spytał niedbale Wokulski.
 Jumart wyciągnął naprzód dolną wargę.
 — Waryat to on jest — odparł — ale, jeszcze za moich studenckich czasów był wielkim chemikiem. No i porobił jakieś wynalazki, ma nawet podobno kilka dziwnych okazów, ale...