Strona:PL Bolesław Prus - Lalka Tom2.djvu/329

z kieszeni średniej wielkości pudełko. — Zobacz — rzekł — zacoto ludzi nazywają szaleńcami!...
 Pudełko było z blachy, zamknięte w szczególny sposób; Geist pokolei dotykał sztyftów, osadzonych w różnych punktach, od czasu do czasu rzucając na Wokulskiego spojrzenia gorączkowe i podejrzliwe. Raz nawet zawahał się i zrobił taki ruch, jakby chciał schować pudełko; ale opamiętał się, dotknął jeszcze paru sztyftów i — wieko odskoczyło.
 W tej chwili opanował go nowy atak podejrzliwości. Starzec padł na kanapę, ukrył pudło za siebie i trwożnie spoglądał to na pokój, to na Wokulskiego.
 — Głupstwa robię!... — mruczał. — Co za nonsens narażać wszystko dla pierwszego lepszego z ulicy...
 — Nie ufasz mi pan?... — spytał niemniej wzruszony Wokulski.
 — Nikomu nie ufam — mówił zgryźliwie starzec. — Bo jaką mi dać kto może rękojmią?... Przysięgę, czy słowo honoru?... Za stary jestem, aby wierzyć w przysięgi... Tylko wspólny interes, jako tako zabezpiecza od najpodlejszej zdrady, a i to niezawsze...
 Wokulski wzruszył ramionami i usiadł na krześle.
 — Nie zmuszam pana — rzekł — do dzielenia się ze mną twojemi kłopotami. Mam dosyć własnych.