Strona:PL Bolesław Prus - Lalka Tom2.djvu/354

jakieś aparaty: jeden podobny do klapy bezpieczeństwa, zpod której od czasu do czasu wydobywał się obłoczek pary i szybko niknął w powietrzu, drugi przypominał manometr, którego skazówka jest w ruchu.
 — Kocioł parowy?... — spytał Wokulski. — Dlaczegóż takie grube ściany?
 — Dotknij go — rzekł Geist.
 Wokulski dotknął i syknął z bólu. Na palcach wyskoczyły mu pęcherze, lecz nie z gorąca, tylko z zimna... Kadź była straszliwie zimna, co zresztą czuło się w całej sali.
 — Sześćset atmosfer ciśnienia wewnętrznego — dodał Geist, nie zważając na przygodę Wokulskiego, który aż wstrząsnął się, usłyszawszy taką cyfrę.
 — Wulkan!... — szepnął.
 — Dlatego namawiałem cię, ażebyś u mnie pracował — odparł Geist. — Jak widzisz, łatwo tu o wypadek... Chodźmy na górę...
 — Kocioł zostawi pan bez dozoru? — spytał Wokulski.
 — O, przy tej robocie nie potrzeba niańki; wszystko robi się samo i nie może być niespodzianek.
 Wszedłszy na górę, znaleźli się w dużym pokoju o czterech oknach. Głównem jego umeblowaniem były stoły, literalnie zarzucone retortami, miseczkami i rurkami ze szkła, porcelany, nawet