Strona:PL Bolesław Prus - Lalka Tom2.djvu/356

niema służby, a czasami nawet niema co jeść... To nie dla pana zajęcie — dodał, machnąwszy ręką.
 — Mylisz się, profesorze — odparł Wokulski. — Zresztą w grobie nie jest chyba weselej...
 — Co tam grób... głupstwo... sentymentalizm!... — mruknął Geist. — W naturze niema grobów ani śmierci; są różne formy bytu, z których jedne pozwalają nam być chemikami, inne tylko preparatami chemicznemi. Cała zaś mądrość polega na tem, ażeby korzystać z nadarzającej się okazyi, nie tracić czasu na błazeństwa, lecz coś zrobić.
 — Rozumiem to — odparł Wokulski — ale... Wybacz pan, pańskie odkrycia są tak nowe...
 — I ja rozumiem — przerwał Geist. — Moje odkrycia są tak nowe, że... uważasz je pan za oszustwo!... Pod tym względem nie są mędrszymi od ciebie członkowie akademii, masz więc dobre towarzystwo... Aha!... chciałbyś jeszcze raz zobaczyć moje metale, wypróbować je?... Dobrze, bardzo dobrze...
 Pobiegł do żelaznej szafy, otworzył ją w sposób bardzo skomplikowany i pokolei począł wydobywać sztabki metalu cięższego od platyny, lżejszego od wody, to znowu przezroczystego... Wokulski oglądał je, ważył, ogrzewał, kuł, przepuszczał przez nie prąd elektryczny, ciął nożycami. Na próbach tych zeszło mu parę godzin; w rezultacie jednak przekonał się, że przynajmniej pod