Strona:PL Bolesław Prus - Lalka Tom2.djvu/376

 — Owszem, bardzo piękne. Komużto baron wiezie taki prezent?
 — Mojej narzeczonej — odparł baron, tonem zdziwienia. — Sądziłem, że prezesowa wspomniała panu o naszem szczęściu rodzinnem...
 — Nic.
 — A właśnie dziś jest pięć tygodni, jak oświadczyłem się i zostałem przyjęty.
 — Komu się pan oświadczył?... prezesowej?... — rzekł innym już głosem Wokulski.
 — Ależ nie!.. — zawołał baron, cofając się. — Oświadczyłem się pannie Ewelinie Janockiej, wnuczce prezesowej... Nie pamięta jej pan? Była u hrabiny w tym roku na święconem, nie zauważył jej pan?...
 Długa chwila upłynęła, zanim Wokulski skombinował, że panna Ewelina Janocka nie jest panną Izabelą Łęcką, że baron nie oświadczył się pannie Izabeli i że nie dla niej wiezie szafiry.
 — Przepraszam pana — odezwał się do zaniepokojonego barona — ale jestem tak rozstrojony, że poprostu nie wiedziałem, co mówię...
 Baron zerwał się z siedzenia, i prędko zaczął chować pudełka.
 — Co za nieuwaga z mojej strony! — zawołał. — Właśnie dostrzegłem w oczach pańskich znużenie i mimoto ośmieliłem się spłoszyć panu sen...
 — Nie, panie, spać nie mam zamiaru, i miło mi będzie odbyć resztę drogi w pańskiem to-