Strona:PL Bolesław Prus - Lalka Tom2.djvu/388

blondynka, w której Wokulski domyślił się panny Felicyi Janockiej.
 — Bo w naszym powozie są dwa miejsca... — słodko zauważył baron.
 — Rozumiem, ale nic z tego — odezwała się pięknym kontraltem dama w pąsowej sukni. Narzeczeni pojadą z nami, a do powozu niech siądą, jeżeli chcą, pan Ochocki z panem Starskim.
 — Dlaczego ja? — zawołał z wysokości kozła Ochocki.
 — Albo ja? — dodał Starski.
 — Bo pan Ochocki źle powozi, a pan Starski jest nieznośny — odpowiedziała rezolutna wdówka.
 Teraz Wokulski spostrzegł, że dama ta ma pyszne kasztanowate włosy i czarne oczy, a całą fizyognomią wesołą i energiczną.
 — Już mi pani daje dymisyą! — westchnął komicznie Starski.
 — Pan wie, że ja zawsze daję dymisyą wielbicielom, którzy mnie nudzą. No, ale siadajmy moi państwo. Narzeczeni naprzód. Fela obok Ewelinki.
 — O nie! — zaprotestowała blondynka. — Siądę na końcu, bo babcia nie pozwala mi siadać przy narzeczonych.
 Baron z większą elegancyą, aniżeli zręcznością podsadził narzeczoną i sam usiadł naprzeciw niej. Potem wdówka zajęła miejsce obok barona, Star-