Strona:PL Bolesław Prus - Lalka Tom2.djvu/393

ski. — Niech pani spróbuje, może dam się przeprosić.
 — Dawno pan wyjechał z Paryża? — zapytała wdówka Wokulskiego.
 — Jutro będzie tydzień.
 — A ja już nie widziałem go cztery miesiące. Kochane miasto...
 — Zasławek!... — krzyknął Ochocki i zamachnął batem do ogromnego wystrzału, który mu się jednak nie udał, ponieważ bicz niezbyt szczęśliwie rzucony wtył, zaplątał się między parasolki dam i kapelusze panów.
 — Nie, moi państwo — zawołała wdówka — jeżeli chcecie mnie miewać na przejażdżkach, to wiążcie tego człowieka. On jest poprostu niebezpieczny...
 Na breku znowu wszczął się hałas, ponieważ Ochocki miał swoje stronnictwo w osobie panny Felicyi, która utrzymywała, że, jak na początkującego, dobrze powozi i że najwytrawniejszym furmanom zdarzają się wypadki.
 — Moja Felciu — odparła wdówka — jesteś w tym wieku, że u ciebie każdy będzie dobrym furmanem, kto ma ładne oczy.
 — Dopiero dziś będę miał dobry apetyt... — mówił baron do swej narzeczonej. Lecz spostrzegłszy, że mówi zagłośno, począł znowu szeptać.
 Znajdowali się już na terytoryum należącem do prezesowej i właśnie Wokulski przypatrywał się