Strona:PL Bolesław Prus - Lalka Tom2.djvu/396

 — Witam cię, panie Stanisławie — rzekła — i dziękuję, żeś posłuchał mojej prośby.
 Gdy zaś Wokulski pochylił się do jej ręki, pocałowała go w czoło, co na obecnych zrobiło pewne wrażenie.
 — Siadajże o tu, koło Kazi. A ty, proszę cię, pamiętaj o nim...
 — Pan Wokulski zasługuje na to — odparła wdówka. — Gdyby nie jego przytomność, pan Ochocki połamałby nam kości.
 — Cóż znowu?...
 — Nie umie powozić nawet parą koni, a rwie się do czwórki. Już wolałam go, kiedy sobie po całych dniach łapał ryby.
 — Boże! jakie szczęście, że nie ożenię się z tą kobietą — westchnął Ochocki, serdecznie witając Wokulskiego.
 — O panie, panie!... Tylko jeżeli ofiarujesz mi się na męża, to lepiej zostań furmanem — zawołała pani Wąsowska.
 — Ci zawsze kłócą się! — rzekła ze śmiechem prezesowa.
 Weszła panna Ewelina Janocka, a w parę minut po niej, drugiemi drzwiami, Starski.
 Powitali prezesową, która odpowiedziała im życzliwie, lecz z powagą.
 Podano śniadanie.
 — U nas, panie Stanisławie — mówiła prezesowa — jest taki zwyczaj, że schodzimy się wszy-