Strona:PL Bolesław Prus - Lalka Tom2.djvu/397

scy obowiązkowo tylko do stołu. Poza tem każdy robi co mu się podoba. Radzę ci więc, jeżeli boisz się nudów, pilnować się Kazi Wąsowskiej.
 — Ja też odrazu biorę do niewoli pana Wokulskiego — odparła wdówka.
 — Och!... — szepnęła prezesowa, spojrzawszy przelotnie na gościa.
 Panna Felicya zarumieniła się, niewiadomo który już raz dzisiaj i kazała Ochockiemu, ażeby nalał jej wina.
 — Nie, nie... proszę wody — poprawiła się.
 Ochocki spełnił zlecenie, trzęsąc przytem głową i rozkładając ręce w sposób desperacki.
 Po śniadaniu, w ciągu którego panna Ewelina rozmawiała tylko z baronem, a Starski umizgał się do czarnookiej wdowy, goście pożegnawszy gospodynią, rozeszli się... Ochocki poszedł na strych pałacu, gdzie w pokoiku świeżo na ten cel zbudowanym urządzał obserwatorym meteorologiczne, baron z narzeczoną wybrali się do parku, a prezesowa zatrzymała Wokulskiego.
 — Powiedzże mi — rzekła — bo to pierwsze wrażenia bywają najtrafniejsze, jak ci się podoba pani Wąsowska?
 — Wygląda na dzielną i wesołą kobietę.
 — Masz racyą. A baron?
 — Mało go znam. To stary człowiek.
 — O stary, bardzo stary — westchnęła preze-