Strona:PL Bolesław Prus - Lalka Tom2.djvu/399

się na ziemi, jakby domagając się pieszczot, a przynajmniej widoku ludzkiej twarzy.
 — Dziwny pies łańcuchowy! — pomyślał Wokulski.
 W tej chwili z kuchni wyszło nowe dziwo: stary parobek otyły. Wokulski, który jeszcze nigdy nie spotkał otyłego chłopa, wdał się z nim w rozmowę.
 — Poco wy tego psa trzymacie na łańcuchu?
 — Ażeby był zły i nie puszczał do domu złodziejów — odparł, uśmiechając się parobek.
 — Więc dlaczegóż odrazu nie weźmiecie złego kundla?
 — Kiej dziedziczka nie utrzymałaby złego psa. U nas to i pies musi być łaskawy.
 — A wy, ojcze, co tu robicie?
 — Jo jestem pasiecznik, ale przódy byłem rataj. Ino jak mi wół złamał ziobro, to mi jaśnie pani kazała do pasieki.
 — I dobrze wam?
 — Zpoczątku to ckliło mi się bez roboty, ale późni przywykem i jestem.
 Pożegnawszy chłopa, Wokulski skręcił do parku i długi czas przechadzał się po lipowej alei nie myśląc o niczem. Zdawało mu się, że przyjechał tu nasycony, zatruty zgiełkiem Paryża, hałasem Warszawy, dudnieniem kolei żelaznych i że wszystkie te niepokoje, wszystkie boleści, jakie przeżył,