Strona:PL Bolesław Prus - Lalka Tom2.djvu/407

schylona nad haftem. W tej chwili podniosła głowę i spojrzała na Starskiego z takim wyrazem rozpaczy, że Wokulski zdziwił się... Ale Starski wciąż uderzał szpierózgą w koniec swego buta, gryzł cygaro i uśmiechał się napół drwiąco, napół smutnie.
 Za altanką rozległ się głos Ochockiego:
 — Widzisz, mówiłem ci, że tu jest pani...
 — No to w altance, ale nie w krzakach — odpowiedziała młoda dziewczyna z koszykiem w ręku.
 — Ach, głupia jesteś! — mruknął Ochocki wchodząc i niespokojnie patrząc na damy.
 — Oho! Pan Julian znowu wkracza do nas, jako tryumfator — rzekła wdówka.
 — Ależ słowo honoru daję, że tylko dla skrócenia drogi szedłem przez kląby — tłómaczył się Ochocki.
 — I tak pan zjechał z drogi, jak dziś wioząc nas...
 — No, słowo honoru daję...
 — Już lepiej podprowadź mnie, zamiast się tłómaczyć — przerwała prezesowa.
 Ochocki podał jej rękę, ale miał minę tak zakłopotaną i kapelusz tak wsadzony na bakier, że pani Wąsowska nie mogła pohamować nadmiaru wesołości, co na twarzy panny Felicyi wywołało nową seryą rumieńców, a Ochockiego zmusiło do rzucenia wdówce kilku gniewnych spojrzeń.