Strona:PL Bolesław Prus - Lalka Tom2.djvu/413

 Ranek znowu zeszedł mu na łapaniu ryb z panną Felicyą i Ochockim. Gdy zaś o pierwszej wszyscy zebrali się na śniadanie, pani Wąsowska odezwała się:
 — Babcia pozwoli nam osiodłać dwa konie: mnie i panu Wokulskiemu, prawda?
 A potem, zwróciwszy się do Wokulskiego, dodała:
 — Za pół godziny jedziemy. Od tej chwili zaczyna pan służbę przy mnie...
 — Państwo tylko we dwoje pojadą? — spytała zapłoniona panna Felicya.
 — Czy i ty miałabyś chęć jechać z panem Julianem?
 — Tylko proszę... bez żadnych dysponowań moją osobą — zaprotestował Ochocki.
 — Felcia zostanie ze mną — wtrąciła prezesowa.
 Pannie Felicyi krew i łzy napłynęły do oczu. Spojrzała na Wokulskiego najprzód z gniewem, potem ze wzgardą, a nareszcie wybiegła z pokoju pod pozorem znalezienia chustki. Gdy wróciła, wyglądała jak Marya Stuart przebaczająca swoim oprawcom i miała czerwony nosek.
 Punkt o drugiej przyprowadzono dwa piękne wierzchowce. Wokulski stanął przy swoim, a w parę minut ukazała się pani Wąsowska. Miała obcisłą amazonkę, kształty Junony, kasztanowate włosy zebrane w jeden węzeł. Końcem nogi oparła się