Strona:PL Bolesław Prus - Lalka Tom2.djvu/418

 Cóż znowu z tem siodłem! — zawołała nagle. — Mój panie, popręg mi się odpiął... proszę zobaczyć...
 Wokulski zeskoczył z konia.
 — Zsiądzie pani? — zapytał.
 — Ani myślę. Niech pan tak obejrzy.
 Zaszedł z prawej strony — popręg był mocno przypasany.
 — Ależ nie tam... O tu... Tu coś psuje się, około strzemienia.
 Zawahał się, lecz odsunął jej amazonkę i włożył rękę pod siodło. Nagle krew uderzyła mu do głowy: wdówka w taki sposób ruszyła nogą, że jej kolano dotknęło twarzy Wokulskiego.
 — No i cóż?... No i cóż?... — pytała niecierpliwie.
 — Nic — odparł. — Popręg jest mocny...
 — Pocałowałeś mnie pan w nogę?... — krzyknęła.
 — Nie.
 Wtedy trzasnęła konia spicrózgą i poleciała cwałem, szepcząc:
 — Głupiec, czy kamień!...
 Wokulski powoli siadł na konia. Niewysłowiony żal ścisnął mu serce, gdy pomyślał:
 „Czy i panna Izabela jeździ konno?... I kto też jej poprawia siodło?...“
 Kiedy dojechał do pani Wąsowskiej, wybuchnęła śmiechem:
 — Cha! cha! cha!... Jesteś pan nieoceniony!... A potem zaczęła mówić niskim, metalowym gło-