Strona:PL Bolesław Prus - Lalka Tom2.djvu/429

musiał szukać żony bogatej; były to dwie nieprzebyte między niemi przepaście.
 Drugi jej konkurent, baron, wykreślił się sam, zaręczywszy się z panną Eweliną. Panna Izabela czuła wstręt do barona, dopóki starał się o jej względy; lecz gdy ją tak nagle opuścił, prawie że się zatrwożyła. Jakto, więc na świecie są kobiety, dla których można wyrzec się jej?!.. Jakto więc może nadejść chwila, w której pannę Izabelę opuszczą nawet tak podeszłego wieku wielbiciele?...
 Zdawało jej się, że ziemia drży jej pod nogami i pod wpływem nieokreślonych obaw, jakie ją wówczas ogarnęły, panna Izabela odezwała się do prezesowej o Wokulskim dosyć życzliwie. Kto wie nawet, czy nie powiedziała tych słów:
 — Co się też dzieje z panem Wokulskim? Bardzo żałuję, że może mieć żal do mnie. Nieraz wyrzucam sobie, że nie postępowałam z nim tak, jak zasługiwał.
 Spuściła oczy i zarumieniła się w ten sposób, że prezesowej wydało się koniecznem zaprosić Wokulskiego na wieś.
 „Niech się sobie przypatrzą na świeżem powietrzu — myślała staruszka — a będzie, co Bóg da. On brylant między mężczyznami, ona także dobre dziecko, więc może się porozumieją. Bo że on ma do niej słabość, to prawiebym się założyła“.
 W kilka dni panna Izabela, ochłonąwszy z nie-