Strona:PL Bolesław Prus - Lalka Tom2.djvu/438

 — Witam panią. Jakże się miewa pan Łęcki?
 — Papo trochę przyszedł do siebie... Zasyła panu ukłony...
 — Bardzo jestem obowiązany za łaskawą pamięć. A pani hrabina?
 — Ciocia jest zupełnie zdrowa.
 Prezesowa siadła na fotelu; obecni poczęli zajmować miejsca przy stole.
 — Panie Wokulski, pan siada przy mnie — odezwała się pani Wąsowska.
 — Z największą chęcią, o ile żołnierz ma prawo siadać w obecności swego komendanta.
 — Czy już wzięła cię pod komendę, panie Stanisławie? — zapytała z uśmiechem prezesowa.
 — Ale jak! Nieczęsto odbywa się podobną musztrę...
 — Mści się zato, że wodziłam go po manowcach — wtrąciła pani Wąsowska.
 — Po manowcach jeździć najprzyjemniej — odparł Wokulski.
 — Byłem pewny, że tak będzie, ale nie sądziłem, że tak prędko... — odezwał się baron, ukazując swój piękny garnitur sztucznych zębów.
 — Niech mi kuzyn przysunie sól — rzekła panna Izabela do Starskiego.
 — Służę... Ach, rozsypałem!... Pokłócimy się!
 — Już chyba nam ten wypadek nie grozi — odparła panna Izabela z komiczną powagą.