Strona:PL Bolesław Prus - Lalka Tom2.djvu/439

 — Czy zobowiązaliście się nigdy nie kłócić? — zapytała pani Wąsowska.
 — Nie mamy zamiaru nigdy przepraszać się — odpowiedziała panna Izabela.
 — Ładnie! — rzekła pani Wąsowska. — Na pańskiem miejscu, panie Kazimierzu, teraz straciłabym wszelką nadzieję.
 — Alboż mi ją wolno było kiedy mieć! — westchnął Starski.
 — Prawdziwe szczęście dla nas obojga... — szepnęła panna Izabela.
 Wokulski słuchał i patrzył. Panna Izabela rozmawiała naturalnie, w bardzo spokojny sposób, żartując ze Starskiego, który wcale nie zdawał się tem martwić. Natomiast od czasu do czasu spoglądał ukradkiem na pannę Ewelinę Janocką, która szepcząc z baronem, rumieniła się i bladła.
 Wokulski uczuł, że z serca zsuwa się mu ogromny ciężar.
 „Oczywiście — myślał — jeżeli w tem towarzystwie Starski zajmuje się kimś, to tylko panną Eweliną, a ona nim...“
 W tej chwili obudziła się w nim radość i wielka życzliwość dla oszukiwanego barona.
 „Już ja go nie będę ostrzegał!“ — rzekł w duchu. A potem dodał, „że takie zadowolenie z cudzej biedy jest jednak bardzo podłem uczuciem“.
 Obiad skończył się, panna Izabela zbliżyła się do Wokulskiego.