Strona:PL Bolesław Prus - Lalka Tom2.djvu/442

 — O panie...
 — No, niech mi pani nie zawraca głowy swemi wykrzyknikami. Albo pani chce uczyć się meteorologii, a w takim razie idźmy na górę...
 — Ale z Ewelinką, albo z panią Wąsowską.
 — Dobrze, dobrze... Dajmy już spokój tej zabawie — zakończył Ochocki, na znak gniewu kładąc ręce w kieszenie.
 Młoda para rozmawiała tak krzykliwie, że słychać ją było w całym parku, ku wielkiemu zadowoleniu pani Wąsowskiej, która zanosiła się ze śmiechu. Gdy umilkli, do uszu Wokulskiego doleciał szept barona i panny Eweliny.
 — Prawda — mówił baron — jak ten Starski traci?... Z każdym dniem, panie, traci. Pani Wąsowska żartuje z niego, panna Izabela lekceważy go w najwyższym stopniu, a nawet nie zajmuje się nim panna Felicya. Zauważyła pani?...
 — Tak — cicho szepnęła narzeczona.
 — Jestto jeden z tych młodych ludzi, których całą ozdobę stanowiły widoki na duży spadek. Czy nie mam racyi?...
 — Tak.
 — Gdy zaś upadła nadzieja zapisu prezesowej, Starski przestał być interesującym. Wszak prawda?..
 — Tak — odparła panna Ewelina z ciężkiem westchnieniem. — Siądę tu — dodała głośno — a pan może mi przyniesie szal z pokoju... Przepraszam...