Strona:PL Bolesław Prus - Lalka Tom2.djvu/468

Niebrak nawet lustra, które zostało po onegdajszym deszczu... A to ulica, prawda?... Trochę krzywa, ale ulica... A tam znowu rynek, czy plac... Czy pan widzi to wszystko?...
 — Widzę, o ile mi pani pokazuje — odpowiedział Wokulski z uśmiechem. — Trzeba jednak mieć bardzo poetycką fantazyą, ażeby spostrzedz te podobieństwa.
 — Doprawdy?... A ja zawsze myślałam, że jestem uosobioną prozą.
 — Może być, że jeszcze nie miała pani sposobności odkryć wszystkich swoich zalet — odparł Wokulski, niekontent, ze zbliża się do nich panna Felicya.
 — Jakto, nie zbieracie państwo rydzów? — dziwiła się panna Felicya. — Cudowne rydze; jest ich takie mnóstwo, że nam nie wystarczy koszyków i będziemy chyba musiały sypać je do bryczki. Dać ci Belu koszyk?...
 — Dziękuję ci!
 — A panu?...
 — Nie wiem, czy potrafiłbym odróżnić rydza od muchomora — odpowiedział Wokulski.
 — Ślicznie! — zawołała panna Fela. — Nie spodziewałam się od pana takiej odpowiedzi... Powiem to babci i poproszę, ażeby żadnemu z panów nie pozwoliła jeść rydzów, a przynajmniej nie te, które ja zbieram.
 Kiwnęła głową i odeszła.