Strona:PL Bolesław Prus - Lalka Tom2.djvu/472

 — I o czem jeszcze?...
 — O pani.
 Panna Izabela niespokojnie poruszyła się i pobladła.
 — O mnie?... — spytała. — Alboż pan mnie znał?...
 — Tak. Znam panią już parę lat, ale niekiedy zdaje mi się, że znam panią od wieków... Czas ogromnie wydłuża się, kiedy o kimś myślimy ciągle, na jawie i we śnie...
 Podniosła się z pnia, jakby chcąc uciekać. Wokulski także powstał.
 — Niech pani przebaczy, jeżeli mimowolnie zrobiłem jej przykrość. Może według pani, tacy jak ja, nie mają prawa myśleć o pani?... W waszym świecie nawet ten zakaz jest możliwy. Ale ja należę do innego... W moim świecie, paproć i mech tak dobrze mają prawo patrzeć na słońce, jak sosny, albo... grzyby. Dlatego niech mi pani wręcz powie: czy wolno mi, czy niewolno myśleć o pani? Na dziś nie żądam nic innego.
 — Ja pana prawie nie znam — szepnęła widocznie zakłopotana panna Izabela.
 — Ja też dziś nic nie żądam. Pytam się tylko, czy nie uważa pani za obrazę dla siebie tego, że ja myślę o pani, nic — tylko myślę. Znam opinie klasy, wśród której wychowała się pani, o takich ludziach jak ja i wiem, że to, co mówię w tej