Strona:PL Bolesław Prus - Lalka Tom2.djvu/474

wać się, a w parę minut później całe towarzystwo ze sługami, koszami i rydzami znalazło się na polance.
 — Wracajmy do domu — rzekła pani Wąsowska — bo mnie te rydze znudziły i czas na obiad.
 Kilka dni następnych upłynęły Wokulskiemu w sposób dziwny; gdyby go zapytano: czem były dla niego? zapewne odpowiedziałby, że snem szczęścia, jedną z tych epok w życiu, dla których, może być, natura powołała na świat człowieka.
 Obojętny widz może nazwałby takie dni jednostajnemi, a nawet nudnemi. Ochocki sposępniał i od rana do wieczora albo kleił, albo puszczał oryginalnej formy latawce. Pani Wąsowska z panną Felicyą czytały, albo zajmowały się szyciem ornatu dla miejscowego proboszcza. Starski z prezesową i baronem grali w karty.
 I tym sposobem Wokulski i panna Izabela, nietylko byli zupełnie osamotnieni, ale jeszcze musieli być ciągle razem.
 Chodzili po parku, czasem w pole, siedzieli pod wiekową lipą na podwórzu, ale najczęściej pływali po stawie. On wiosłował, ona od czasu do czasu rzucała okruchy ciastek łabędziom, które cicho sunęły za nimi. Niejeden podróżny zatrzymywał się na gościńcu za stawem i zdziwiony przypatrywał się niezwykłej grupie, którą tworzyły: biała łódka