Strona:PL Bolesław Prus - Lalka Tom2.djvu/480

gnomią wesołą i inteligentną. Dowiedziawszy się od księżego sługi, że można coś zarobić, ubrał się w szaraczkowy surdut z krótkim stanem i połami do ziemi i obficie wytarł sobie włosy słoniną.
 Ponieważ Wokulskiemu było pilno, więc pożegnał proboszcza i poszedł z Węgiełkiem w stronę ruin.
 Gdy znaleźli się za nieczynną dziś rogatką osady, Wokulski zapytał chłopaka:
 — Dobrze umiesz pisać, mój bracie?
 — Oj, oj!... Przecie mi nieraz ze sądu dawali do przepisywania, choć nie mam lekkiej ręki. A te wiersze co pan ekonom z Otrocza pisywał do leśniczanki, to wszystko moja robota. On tyle, że kupował papier i jeszcze mi do tej pory nie dopłacił czterdzieści groszy za pisanie. A o zakręty to tak się dopominał...
 — I na kamieniu potrafisz pisać?
 — Niby wklęsło, nie wypukło?... Co nie mam potrafić. Podjąłbym się pisania nawet na żelazie, a choćby i na szkle i literami jakiemi chcąc: pisanemi, drukowanemi, niemieckiemi, żydowskiemi... Przecie ja tu, nie chwaląc się, wszystkie szyldy malowałem w mieście.
 — I tego krakowiaka, co wisi nad szynkiem?
 — A jużci.
 — A gdzieżeś ty widział takiego krakowiaka?
 — U pana Zwolskiego jest furman, co się nosi zkrakowska, więcem se jego obejrzał.