Strona:PL Bolesław Prus - Lalka Tom2.djvu/483

 „Pieniądz naprawdę jest wielką potęgą, tylko trzeba go umieć użyć“...
 Byli już pod górą zamkową, kiedy z sąsiedniej odezwał się głos panny Felicyi:
 — Panie Wokulski, my tu jesteśmy!...
 Wokulski podniósł oczy i zobaczył między dębami wesoły ogień, dokoła którego siedziało zasławskie towarzystwo. O kilkanaście kroków zboku chłopak kredensowy i pokojówka nastawiali samowar.
 — Niech pan zaczeka, idę do pana!... — zawołała panna Izabela, podnosząc się z dywanu.
 Starski podskoczył do niej...
 — Sprowadzę kuzynkę — rzekł.
 — O dziękuję, sama zejdę — odpowiedziała panna Izabela, cofając się. Potem zaczęła iść ze stromej ściany z taką swobodą i wdziękiem, jakby to była ulica w parku.
 — Podły jestem z mojemi posądzeniami! — szepnął Wokulski.
 W tej chwili przywidziało mu się, że jakiś tajemniczy głos każe mu robić wybór pomiędzy tysiącami takich jak Węgielek, którzy potrzebują pomocy, i jedną kobietą, która schodziła tam z góry.
 „Już zrobiłem wybór!“... — pomyślał Wokulski.
 — Ale do zamku nie wejdę sama, musi mi pan podać rękę — rzekła panna Izabela stanąwszy przy Wokulskim.