Strona:PL Bolesław Prus - Lalka Tom2.djvu/484

 — Może państwo pozwolą lżejszą drogą — odezwał się Węgiełek.
 — Prowadź!
 Okrążyli górę i poczęli wspinać się na jej szczyt łożyskiem wyschłego potoku.
 — Jaki dziwny kolor tych kamieni — odezwała się panna Izabela, patrząc na kawały wapienia poplamionego brunatnemi piętnami.
 — Ruda żelazna — odparł Wokulski.
 — O nie — wtrącił Węgiełek — to nie ruda, to krew...
 Panna Izabela cofnęła się...
 — Krew?... — powtórzyła.
 Stanęli na szczycie wzgórza zasłonięci od reszty towarzystwa walącym się murem. Z tego miejsca widać było dziedziniec zamkowy, zarośnięty cierniem i berberysem. Pod jedną z wież stał oparty o jej ścianę, olbrzymi granit.
 — Oto jest kamień — rzekł Wokulski.
 — Ach, ten... Ciekawam jak go tu wnieśli? Mój człowieku, co mówiliście o krwi? — spytała panna Izabela Węgiełka.
 — To dawna historya — odparł Węgiełek — jeszcze mi ją dziaduś opowiadał... Wreszcie tu wszyscy o niej wiedzą.
 — Opowiedzcie ją — nalegała panna Izabela. — Między ruinami bardzo lubię słuchać legend. Nad Renem pełno tego...