Strona:PL Bolesław Prus - Lalka Tom2.djvu/492

o czem mówili?... co on im sam odpowiadał, nie wiedział.
 Zachodziło słońce, a na niebie pokazały się chmury, kiedy Starski kazał służbie sprzątnąć naczynia, kosze i dywan, a paniom zaproponował powrót.
 Siedli do breku w tym samym porządku co pierwiej. Otuliwszy Ewelinę szalami, baron pochylił się do Wokulskiego i szepnął z uśmiechem:
 — Jeżeli jeszcze jeden dzień będziesz pan w takim humorze jak dzisiaj, pozawracasz głowy wszystkim paniom.
 — Ach, tak!... — odparł Wokulski, wzruszając ramionami.
 Usiadł na końcu breka, naprzeciw panny Felicyi, Ochocki umieścił się przy furmanie i ruszyli.
 Niebo chmurzyło się, ciemność zapadała coraz szybciej. Na breku pomimo to było bardzo wesoło, dzięki kłótni pani Wąsowskiej z Ochockim, który zapomniał o swoich latawcach i, przełożywszy nogi przez poręcz kozła, odwrócił się do towarzystwa. Nagle, chcąc zapalić papierosa, potarł zapałkę i oświetlił cały brek, najlepiej zaś Starskiego.
 W tej chwili Wokulski gwałtownie cofnął się; coś mignęło mu przed oczyma.
 — Głupstwo!... — pomyślał — piłem zawiele...
 Pani Wąsowska parsknęła króciutkim śmiechem, lecz wnet opanowała się i zaczęła mówić:
 — Cóżto za oryginalny sposób siedzenia, pa-