Strona:PL Bolesław Prus - Lalka Tom2.djvu/495

szla furman układał zaprzęgi. Ale na Wokulskim, ani wiadomość, ani przygotowania do wyjazdu nie zrobiły tym razem wrażenia.
 „No, cóż — myślał — kto przyjechał, musi odjechać... Rzecz całkiem naturalna...“
 Nawet dziwił go ten spokój.
 Przeszli jeszcze kilkanaście kroków pod zwieszającemi się gałęźmi i nagle — opanowała go straszna rozpacz. Zdawało mu się, że gdyby w tej chwili zajechał powóz po pannę Izabelę, on rzuciłby się pod koła i nie pozwoliłby jej jechać. Niechby go roztratowali i niechby już raz przestał cierpieć.
 Wnet jednak przyszła nowa fala spokoju i Wokulski znowu dziwił się, zkąd mu się biorą takie żakowskie myśli. Przecież panna Izabela ma prawo jechać kiedy chce, gdzie chce i z kim jej się podoba...
 — Długo pani jeszcze zabawi na wsi? — spytał.
 — Najwyżej miesiąc.
 — Miesiąc!... — powtórzył. — Czy przynajmniej wolno mi będzie po tym miesiącu odwiedzać państwa?...
 — O tak, bardzo prosimy... — odparła. — Mój ojciec jest wielkim przyjacielem pana.
 — A pani?
 Zarumieniła się i milczała.
 — Nie odpowiada pani... — rzekł Wokulski. — Nie domyśla się pani nawet, jak jest mi drogie