Strona:PL Bolesław Prus - Lalka Tom2.djvu/510

się ani z panną Felicyą, ani z panną Izabelą, ani nawet z nią... Dyabli mi po żonie, któraby się szastała po moich laboratoryach w sukni z długim ogonem, wyciągałaby mnie na spacery, wizyty, teatry... Dalibóg, nie znam ani jednej kobiety, w której ciągłem towarzystwie nie zgłupiałbym w pół roku.
 Umilkł i chciał odchodzić.
 — Słówko — rzekł Wokulski. — Kiedy pan wróci do Warszawy, niech pan do mnie wstąpi. Może zakomunikuję panu wiadomość o wynalazku, który wprawdzie zabierze połowę życia, ale... przypadnie panu do gustu.
 — Balony?... — spytał Ochocki z pałającym wzrokiem.
 — Coś lepszego. Dobranoc.
 Na drugi dzień około południa, Wokulski pożegnał dom prezesowej. W parę godzin później był w Zasławiu. Odwiedził proboszcza i kazał Węgiełkowi zabierać się w drogę do Warszawy. Załatwiwszy to, poszedł do ruin zamkowych.
 Na kamieniu już był wyryty czterowiersz. Wokulski przeczytał go kilka razy i zatrzymał wzrok na słowach:
 „Zawsze i wszędzie będę ja przy tobie...“
 — A jeżeli nie?... — szepnął.
 Na myśl o tem opanowała go rozpacz. W tej chwili miał jedno tylko pragnienie: ażeby ziemia