Strona:PL Bolesław Prus - Lalka Tom3.djvu/021

 Jednego dnia, w początkach listopada, rzekł do mnie Stach:
 — Podobno bywasz u tej pani Stawskiej?
 Gorąco mi się zrobiło.
 — Przepraszam cię — zawołałem — jak to mam rozumieć?...
 — W najzwyczajniejszy sposób — odparł. — Przecież chyba nie składasz jej wizyt oknem, tylko drzwiami. Zresztą składaj sobie, jak chcesz, a przy pierwszej sposobności oświadcz tym paniom, że miałem list z Paryża...
 — O Ludwiku Stawskim? — spytałem. — Znaleźli go nareszcie?
 — Jeszcze nie, ale już są na tropie i spodziewają się niedługo rozstrzygnąć kwestyą jego pobytu.
 — Może biedak umarł! — zawołałem, ściskając Wokulskiego. — Proszę cię Stachu — dodałem, nieco ochłonąwszy ze wzruszenia — zróbże mi łaskę, odwiedź te panie i sam zakomunikuj im wiadomość...
 — A cóżto ja jestem grabarz, ażeby robić ludziom tego rodzaju przyjemności? — oburzył się Wokulski.
 Gdy mu jednak zacząłem przedstawiać, jakie to zacne kobiety, jak wypytywały się: czy ich kiedy nie odwiedzi?... a gdy jeszcze napomknąłem, że wartoby rzucić okiem na kamienicę, zaczął mięknąć.