Strona:PL Bolesław Prus - Lalka Tom3.djvu/049

sprzeda kamienicę, sprzeda sklep... Wszystko sprzeda...
 Mocny rumieniec oblał twarz pani Stawskiej; odwróciła krzesło tyłem do lampy i spytała cichym głosem:
 — Dlaczego?
 — Albo ja wiem! — rzekłem, czując tę okrutną przyjemność, jaką sprawia dręczenie bliźnich. Albo ja wiem!... Mówią, że chce się żenić...
 — Aha — wtrąciła pani Misiewiczowa. — Mówią coś o pannie Łęckiej.
 — Czyto prawda?.. — szepnęła pani Stawska. Nagle, przycisnęła ręką piersi, jakby jej tchu zabrakło i wyszła do drugiego pokoju.
 „Ładny interes!“ — pomyślałem. — „Widziała go raz i już mdleje...“
 — Nie wiem, pocoby on się żenił — rzekłem do pani Misiewiczowej. — Bo on chyba nawet nie może mieć szczęścia do kobiet.
 — Ach, co też pan mówi, panie Rzecki! — oburzyła się staruszka. — On nie może mieć szczęścia do kobiet?
 — No, przecież nie jest piękny...
 — On?... Ależ on kompletnie piękny człowiek!... Cóżto za budowa, jaka szlachetna fizyognomia, a co za oczy!... Pan się chyba nie znasz, panie Rzecki. A ja wyznam, (bo mi to wolno w moim wieku), że lubo widziałam wielu pięknych mężczyzn, (Ludwik był także bardzo przystojny),