Strona:PL Bolesław Prus - Lalka Tom3.djvu/052

więc zapewne niedługo usłyszymy, że jest bezbożnikiem.
 Teraz następuje wypadek główny, który opowiem z szybkością uderzenia piorunu.
 Kiedy znowu zaszedłem wieczorem do pani Stawskiej, (było to w dzień objęcia rządów przez cesarza Wilhelma, po historyi z Nobilingiem), kiedy zaszedłem tam, moje bóstwo, ta nieoceniona kobieta, była w cudnym humorze i pełna zachwytu dla... baronowej!...
 — Niech pan sobie wyobrazi — mówiła, — jaka ta pani Krzeszowska, mimo swoich dziwactw, jest zacna kobieta. Spostrzegła, że mi smutno bez Heluni i prosiła mnie, raz na zawsze, ażebym brała Helunię ze sobą do niej na tę parę godzin...
 — Na te sześć godzin za dwa ruble?... — wtrąciłem.
 — Nie, przecie nie sześć, najwyżej cztery... Helunia bawi się tam doskonale, bo choć jej niczego dotykać niewolno, ale zato, jak ona się przypatruje zabawkom po nieboszczce...
 — To takie piękne zabawki? — spytałem, robiąc sobie pewien plan w duchu...
 — Prześliczne! — mówiła z ożywieniem pani Stawska. — Szczególniej jest tam jedna ogromna lalka, która ma ciemne włosy, a kiedy nacisnąć ją... Tu, pod gorsem — dodała zarumieniona.