Strona:PL Bolesław Prus - Lalka Tom3.djvu/053

 — Czy nie w brzuszek?... zapozwoleniem pani — spytałem.
 — Tak — rzekła prędko. — Wtedy lalka rusza oczyma i woła: mama!... Ach, jaka ona zabawna, samabym ją chciała mieć. Nazywa się Mimi. Kiedy Helunia zobaczyła ją pierwszy raz, złożyła ręce i stanęła jak posąg. A kiedy pani Krzeszowska dotknęła jej i lalka zaczęła mówić, Helunia zawołała:
 „Ach mamo jaka ona piękna! Jaka ona mądra!... czy ja ją mogę pocałować w buzię?...
 I pocałowała ją w koniec lakierowanego bucika.
 Od tej pory mówi przez sen o tej lalce; ledwie obudzi się, chce iść do pani baronowej, a kiedy tam jest, gotowa przez cały czas wpatrywać się w lalkę, złożywszy ręce jak do pacierza.
 Doprawdy — zakończyła pani Stawska półgłosem (Helunia bawiła się w drugim pokoju) — byłabym bardzo szczęśliwa, gdybym mogła kupić jej taką lalkę...
 — Zpewnością musi to być bardzo droga zabawka — wtrąciła pani Misiewiczowa.
 — Co tam, droga moja mamo. Kto wie, czy kiedykolwiek będę mogła sprawić jej tyle szczęścia, ile dziś jedną lalką — odpowiedziała pani Stawska.
 — Zdaje mi się — rzekłem, — że u nas znajdzie się taka właśnie lalka. I gdyby pani raczyła wstąpić do sklepu...