Strona:PL Bolesław Prus - Lalka Tom3.djvu/054

 Nie śmiałem zrobić prezentu, pojmując, że matce przyjemniej będzie, jeżeli sama przyczyni się do radości dziecka.
 Helunia, choć rozmawialiśmy zniżonym głosem, usłyszała widać, że mówimy o lalce i wybiegła z drugiego pokoju z błyszczącemi oczyma. Ażeby zwrócić jej uwagę na inny przedmiot, spytałem:
 — Cóż, podoba ci się, Heluniu, pani baronowa?
 — Tak sobie — odpowiedziało dziecko, opierając się na mojem kolanie i patrząc na matkę. (Mój Boże, dlaczego ja nie jestem jej ojcem?)
 — A rozmawia z tobą?
 — Niewiele. Raz tylko wypytywała się, czy mnie bardzo pieści pan Wokulski.
 — Tak? I cóż ty na to?
 — Ja powiedziałam, że nie wiem, który to pan Wokulski. A wtedy pani baronowa mówi... Ach, jak pański zegarek głośno puka. Niech pan pokaże...
 — Wydobyłem zegarek i podałem go Heli.
 — Cóż pani baronowa mówi? — spytałem.
 — Pani baronowa mówi: „Jakto, nie wiesz który jest pan Wokulski? Przecież ten, co u was bywa z tym roz... z tym rozpsotnikiem Rzeckim...“ Cha! cha! cha!.. pan jest psotnik... Niech mi pan pokaże zegarek we środku...
 Spojrzałem na panią Stawską. Była tak zdziwiona, że nawet zapomniała upomnieć Helunię.