Strona:PL Bolesław Prus - Lalka Tom3.djvu/061

zaginionymi mężami, którzy po kilku latach opamiętują się“.
 Ku wieczorowi wpada Wirski zadyszany i zmięszany; ciągnie mnie do mego mieszkania, zamyka drzwi, nie zdejmując futra, rzuca się na fotel i mówi:
 — Wiesz pan poco wczoraj Krzeszowska siedziała w mieszkaniu Maruszewicza do północy?...
 — Do północy, u Maruszewicza?...
 — Tak i jeszcze z tym łotrem swoim adwokatem?... Hultaj Maruszewicz wypatrzył ze swych okien, że pani Stawska ubiera lalkę, a baronowa poszła do niego z lornetką, ażeby to sprawdzić...
 — Więc i cóż?... — pytam.
 — To, że baronowej przed kilkoma dniami zginęła lalka po nieboszczce córce, i że dziś ta waryatka posądza panią Stawską...
 — O co?
 — O kradzież lalki!...
 Przeżegnałem się...
 — Śmiej się pan z tego — rzekłem — lalka u nas kupiona...
 — Wiem — odparł. — Z tem wszystkiem dziś, o dziewiątej, pani baronowa wpadła z rewirowym do mieszkania pani Stawskiej, kazała zabrać lalkę i spisać protokół. Już poszła skarga do sądu...
 — Oszalałeś, panie Wirski! lalka przecież u nas...