Strona:PL Bolesław Prus - Lalka Tom3.djvu/088

sama lalka, która była u pani Krzeszowskiej? — spytał sędzia.
 — To jest... właściwie mówiąc... pewności nie mam żadnej.
 — Tak dlaczegoż pan Maruszewicz powiedział to pani Krzeszowskiej?
 — Właściwie... ja nie w tem znaczeniu...
 — Nie kłam pan! — zawołała baronowa. — Przybiegłeś do mnie śmiejąc się, powiedziałeś, że Stawska ukradła lalkę i że to do niej podobne...
 Maruszewicz zaczął mienić się, potnieć i nawet przestępować z nogi na nogę, co jest chyba dowodem wielkiej skruchy.
 — Podlec! — mruknął Wokulski dosyć głośno.
 Spostrzegłem jednak, że uwaga ta, nie wzmocniła w Maruszewiczu otuchy. Owszem, zdawał się być jeszcze bardziej zmięszany.
 Sędzia zwrócił się do służącej pani Krzeszowskiej.
 — U was była ta lalka?
 — Nie wiem która... szepnęła zapytana.
 Sędzia wyciągnął do niej lalkę, ale służąca milczała mrugając oczyma i załamując ręce.
 — Ach, to Mimi!... — zawołała Helunia.
 — O, panie sędzio! — krzyknęła baronowa. — Córka świadczy przeciw matce...
 — Znasz tę lalkę? — spytał sędzia Heluni.
 — O znam!... Zupełnie taka sama była u pani tam w pokoiku...