Strona:PL Bolesław Prus - Lalka Tom3.djvu/113

 Do dyabła! — zakończyłem, uderzając szklanką w stół — można ponosić ofiary, mając z czego, ale niemożna pozwalać na maltretowanie siebie...
 — Kto mnie maltretuje? — krzyknął, zrywając się...
 — Wszyscy ci, którzy cię nie szanują tak, jakeś na to zasłużył.
 Przestraszyłem się własnej śmiałości, ale Wokulski nic nie odpowiedział. Położył się na kozetce i splótł ręce pod głową, co było objawem niezwykłego wzruszenia. Potem zaczął mówić o interesach sklepowych głosem zupełnie spokojnym.
 Około dziewiątej otworzyły się drzwi i wszedł lokaj Wokulskiego.
 — Jest list od księcia!... — zawołał.
 Stach przygryzł wargi i, nie podnosząc się, wyciągnął rękę.
 — Daj — rzekł — i idź spać.
 Służący wyszedł; Stach powoli otworzył kopertę, przeczytał i — rozdarłszy list na kilka kawałków, rzucił go pod piec...
 — Cóżto jest? — spytałem.
 — Zaproszenie na bal jutrzejszy — odparł sucho.
 — Nie idziesz?
 — Ani myślę.
 Osłupiałem... i nagle w tem osłupieniu przyszła mi najgenialniejsza myśl pod słońcem.