Strona:PL Bolesław Prus - Lalka Tom3.djvu/119

 „A ja pana najlepiej zapamiętałam, kiedy pan w lecie był w tej kamienicy, gdzie mieszkałyśmy. I nie wiem dlaczego zdawało mi się...“
 — A coto był za kłopot z temi parszportami!... Bóg wie, kto brał, komu oddawał, czyje wpisał nazwisko... — opowiadała pani Misiewiczowa.
 „...Owszem, ile tylko razy pan zechce...“ — mówiła, rumieniąc się, pani Stawska.
 „...I nie będę natrętny?...“
 — Piękna para! — rzekłem półgłosem do pani Misiewiczowej.
 Spojrzała na nich i wzdychając, odparła:
 — Cóż z tego, choćby nieszczęśliwy Ludwik już nawet nie żył?
 — Miejmy w Bogu ufność...
 — Że żyje?... — spytała staruszka, wcale nie zdradzając zachwytu.
 — Nie, nie o tem mówię... Ale...
 — Mamo, ja już spać chcę — odezwała się Helunia.
 Wokulski wstał z kanapki i pożegnaliśmy damy.
 „Kto wie — pomyślałem, — czy ten jesiotr nie połknął już haczyka?...“
 Na dworze wciąż sypał śnieg; Stach odwiózł mnie do domu i, nie wiem z jakiej racyi, czekał w sankach, aż wejdę w bramę.
 Wszedłem, ale zatrzymałem się w sieni, I dopiero, kiedy stróż zamknął bramę, usłyszałem na ulicy dzwonki odjeżdżających sanek.