Strona:PL Bolesław Prus - Lalka Tom3.djvu/136

skiego i Malborga. Mieszkał blisko nich, z nimi jadał, z nimi sprowadzał sobie angielskie lub francuskie garnitury, damy zaś dojrzałe, nie mogąc w nim dopatrzeć żadnych innych zalet, nazywały go przynajmniej — poetycznym.
 Dopiero drobny fakt, jedno zdanie, zmusiły pannę Izabelę do szukania w innym kierunku tajemnicy jej tryumfów.
 Podczas pewnego balu rzekła do panny Pantarkiewiczówny:
 — Nigdy tak dobrze nie bawiłam się w Warszawie, jak tego roku.
 — Bo jesteś zachwycająca — odpowiedziała krótko panna Pantarkiewiczówna, zasłaniając się wachlarzem, jakby chciała ukryć mimowolne ziewnięcie...
 — Panny „w tym wieku“ umieją być interesujące — odezwała się na cały głos pani z de Gins’ów Upadalska, do pani z Fertalskich Wywrotnickiej.
 Ruch wachlarza panny Pantarkiewiczówny i słówko pani z de Gins’ów Upadalskiej, zastanowiły pannę Izabelę. Zadużo miała rozumu, ażeby nie zoryentować się w sytuacyi, jeszcze tak jaskrawo oświetlonej.
 „Cóżto za wiek? — myślała. — Dwadzieścia pięć lat jeszcze nie stanowią „tego wieku...“ Co one mówią?...“
 Spojrzała na bok i zobaczyła utkwione w siebie