Strona:PL Bolesław Prus - Lalka Tom3.djvu/149

cając na swego towarzysza ogniste spojrzenie, rzekła:
 — Więc teraz jedziemy do mnie na obiad.
 Ochocki zrobił wielką minę, która miała oznaczać, że nie pojedzie z panią Wąsowską. Nachmurzywszy się jednak jeszcze bardziej, wziął kapelusz i wyszedł.
 Gdy wsiedli do powozu, odwrócił się bokiem do pani Wąsowskiej i spoglądając na ulicę, zaczął:
 — Żeby ta Bela raz już skończyła z Wokulskim tak, albo owak...
 — Zapewne wolałbyś pan: tak, ażeby zostać jednym z przyjaciół domu? Ale to się na nic nie zdało — rzekła pani Wąsowska.
 — Bardzo proszę, moja pani, — odparł z oburzeniem. — To nie mój fach... Zostawiam to Starskiemu i jemu podobnym...
 — Więc cóż panu zależy na tem, ażeby Bela skończyła?
 — Bardzo wiele. Dałbym sobie głowę uciąć, że Wokulski zna jakąś ważną tajemnicę naukową, ale jestem pewny, że nie odkryje mi jej, dopóki sam będzie w takiej gorączce... Ach, te kobiety z ich obrzydliwą kokieteryą...
 — Wasza jest mniej obrzydliwa? — spytała pani Wąsowska.
 — Nam wolno.
 — Wam wolno... pyszny sobie!... — obu-