Strona:PL Bolesław Prus - Lalka Tom3.djvu/150

rzyła się. — I to mówi człowiek postępowy, w wieku emancypacyi!...
 — Niech licho weźmie emancypacyą! — odparł Ochocki. — Piękna emancypacya. Wy chciałybyście mieć wszystkie przywileje: męskie i kobiece, a żadnych obowiązków... Drzwi im otwieraj, ustępuj im miejsca, za które zapłaciłeś, kochaj się w nich, a one...
 — Bo my jesteśmy waszem szczęściem — odpowiedziała drwiąco pani Wąsowska.
 — Coto za szczęście?... Sto pięć kobiet przypada na stu mężczyzn, więc czem się tu drożyć?
 — Toteż pańskie wielbicielki, garderobiane, zapewne nie drożą się...
 — Naturalnie! Ale najnieznośniejsze są wielkie damy i... służące z restauracyi. Coto za wymagania, jakie grymasy!...
 — Zapominasz się pan — rzekła dumnie pani Wąsowska.
 — No, to pocałuję w rączkę — odparł, natychmiast wykonywując swój zamiar.
 — Proszę nie całować w tę rękę...
 — Więc w tamtę...
 — A co, nie powiedziałam, że przed wieczorem pocałujesz mnie pan w obie ręce?
 — Ach, jak Boga kocham!... Nie chcę być u pani na obiedzie... tu wysiadam...
 — Zatrzymaj pan powóz.