Strona:PL Bolesław Prus - Lalka Tom3.djvu/172

 — Ma do tego prawo. Wszak od lipca zostastanie właścicielem.
 — A tymczasem demoralizuje kolegów, swoich przyszłych subjektów?...
 — On ich rozpędzi!...
 — I ten pański ideał, kiedy prosił Stacha o posadę, to już wówczas myślał o zagarnięciu naszego sklepu?
 — Nie zagarnia, tylko kupuje! — zawołał doktor. — Może wolałbyś pan, ażeby sklep zmarniał, nie znalazłszy nabywcy?... I kto z was mądrzejszy: pan, który po kilkudziesięciu latach nie masz nic, czy on, który w ciągu roku zdobywa taką fortecę, nikomu notabene nie robiąc krzywdy, a Wokulskiemu płacąc gotówką?...
 — Może masz pan racyą, ale mnie jakoś się to nie wydaje — mruknął Rzecki, potrząsając głową.
 — Nie wydaje się panu, bo należysz do tych, co sądzą, że ludzie jak kamienie muszą porastać mchem, nie ruszając się z miejsca. Dla pana Szlangbaumy zawsze powinni być subjektami, Wokulscy zawsze pryncypałami, a Łęccy zawsze jaśnie wielmożnymi... Nie, panie! Społeczeństwo jest jak gotująca się woda: co wczoraj było na dole, dziś pędzi w górę...
 — A jutro znowu spada na dół — zakończył Rzecki. — Dobranoc doktorze.
 Szuman ścisnął go za rękę.