Strona:PL Bolesław Prus - Lalka Tom3.djvu/181

 — Wychudłeś, zbladłeś — rzekł Wokulski, przypatrzywszy mu się — łajdaczysz się, czy co?...
 — Nie, panie, tylko dziesięć dni chorowałem. Coś mi się zrobiło na szyi takie paskudne, że mnie doktór pokrajał. Ale już wczoraj poszedłem do roboty.
 — Potrzebujesz pieniędzy?
 — Nie, panie. Chciałem tylko opowiedzieć się względem powrotu do Zasławia.
 — Już cię korci. A nauczyłeś się czego?
 — Ojej! I ze ślusarkąm się trochę... i według stolarki... Koszyków nauczyłem się też wcale pięknych i rysować. A nawet jakby przyszło do malowania, to też...
 Mówiąc to, kłaniał się, rumienił i miętosił czapkę w ręku.
 — Dobrze — odezwał się pochwili Wokulski. — Na narzędzia dostaniesz 600 rubli. Wystarczy?... A kiedy chcesz wracać?
 Chłopak zaczerwienił się jeszcze mocniej i pocałował Wokulskiego w rękę.
 — Bo ja jeszcze, z przeproszeniem łaski pańskiej, chciałbym się ożenić... Tylko nie wiem...
 — Z kimżeto? — spytał Wokulski.
 — Z tą panną Maryanną, co mieszka u furmanów Wysockich. Ja też mieszkam w tym domu, tylko na górze.
 „Chce się żenić z moją magdalenką?" — po-