Strona:PL Bolesław Prus - Lalka Tom3.djvu/185

 — Tego się lękasz? — spytał. — Daję ci słowo honoru, że nigdy nie widuję tej panny.
 Węgielek odetchnął.
 — To i chwała Bogu. Bo jedno, że nie śmiałbym przecie panu włazić w drogę za jego dobroć, a podrugie...
 — Cóż podrugie?
 — Podrugie, widzi pan: że ona się puszczała, to przez nieszczęście, źli ludzie ją skrzywdzili i temu ona niewinna. Ale żeby ona teraz nademną chorym płakała, a do wielmożnego pana chodziła, to już byłaby taka szelma, jak wściekły pies, coto tylko zabić, ażeby ludzi nie kąsał.
 — A zatem?... — spytał Wokulski.
 — Ha, cóż? ożenię się po świętach — odparł Węgiełek. — Przecie ona za nieswoje grzechy cierpić nie może. Nie jej to była wola.
 — Masz jeszcze jaki interes?
 — Już nic.
 — Więc bywaj zdrów, a przed ślubem wstąp do mnie. Ona będzie miała 500 rubli posagu, no i co potrzeba na bieliznę i gospodarstwo.
 Węgiełek opuścił go bardzo wzruszony.
 „Oto logika prostych serc! — pomyślał Wokulski. — Pogarda dla występku, miłosierdzie dla nieszczęścia.“
 Naiwny mieszczanin, w jego oczach wyrósł na posłannika odwiecznej sprawiedliwości, który zdeptanej kobiecie przyniósł spokój i przebaczenie.