Strona:PL Bolesław Prus - Lalka Tom3.djvu/191

spojrzenie, zaczęła rozmawiać z Malborgiem, który właśnie zbliżył się do niej i odeszła do sali.
 Na progu, z poza wachlarza, spojrzała w stronę Molinarego, który bardzo wesoło rozmawiał z panną Rzeżuchowską.
 — Zdaje mi się, panie Ochocki — rzekła pani Wąsowska — że prędzej zostaniesz naszym Kopernikiem, aniżeli nauczysz się ostrożności. Jak mogłeś wobec Izabeli nazwać tego pana poliszynelem?...
 — Ona przecież nazwala go impertynentem...
 — Niemniej interesuje się nim...
 — No, proszę ze mnie nie żartować. Jeżeli nie interesuje się człowiekiem, który ją ubóstwia...
 — To właśnie będzie interesować się takim, który ją lekceważy.
 — Pociąg do ostrych sosów jest oznaką nie tęgiego zdrowia — zauważył Ochocki.
 — Która tu jest zdrowa! — rzekła pani Wąsowska, pogardliwie obwodząc wzrokiem towarzystwo. — Podaj mi pan rękę i idźmy do salonu.
 Na przejściu spotkali księcia, który z wielkiem zadowoleniem przywitał panią Wąsowską.
 — Cóż, mości książe, Molinari?... — zapytała.
 — Ma bardzo ładny ton... Bardzo...
 — I będziemy przyjmować go u siebie?
 — O tak... w przedpokoju...
 W parę minut dowcip księcia obleciał wszy-