Strona:PL Bolesław Prus - Lalka Tom3.djvu/193

panny Izabeli, wzięła ją pod rękę i zaczęły spacerować po salonie.
 — Pogodziłaś się jednak z tym impertynentem? — zapytała pani Wąsowska.
 — Przeprosił mnie — odparła panna Izabela.
 — Tak prędko? A czy choć obiecał poprawę.
 — Moją będzie rzeczą, ażeby nie potrzebował się poprawiać.
 — Był tu Wokulski — mówiła pani Wąsowska — i dosyć nagle wyszedł.
 — Dawno?
 — Kiedyście siedli do kolacyi; stał nawet w tych drzwiach.
 Panna Izabela zmarszczyła brwi...
 — Moja Kaziu — rzekła — wiem o co ci chodzi. Otóż oświadczam ci, raz na zawsze, że ani myślę wyrzekać się dla Wokulskiego moich sympatyj i upodobań. Małżeństwo nie jest więzieniem, a ja mniej niż kto inny nadaję się na więźnia.
 — Masz słuszność. Czy jednakże dla kaprysu godzi się drażnić takie uczucia?
 Panna Izabela zmięszała się...
 — Więc cóż mam robić?
 — To już od ciebie zależy. Jeszcze nie jesteś z nim związana...
 — Ach, tak!... już pojmuję... — uśmiechnęła się panna Izabela.
 Stojący pod oknem pan Malborg z panem Ni-